از رویاهاست که می بالیم.

رویاییان،ِ

از درون مه لطیف روزبهاری،

و یا...

از درون آتش سرخ شامگاه بلند زمستانی،

به دنیا می نگرند.

از ما کسانی میگذارند این رویاهای بزرگ بمیرند،

کسانی دیگر اما آنها را میپرورانند وحامی اند.

در روزهای دشواری آنها را پرستارند،

تا به نور و روشنایی برسند.

روشنایی که تنها به کسانی رخ می نماید،

که صمیمانه امیدوار بوده اند که رویاهایشان

روزی به حقیقت بپیوندد.


(وودرو ویلسون)