شانه هایم را از اندوه میتکانی
و عشق و لبخند را
در آوند هایم مشق میکنی
تو فروردین همه ی فصل هایی
که هزاران چلچله ی همراهی
به بال هایم هدیه می دهی...
در شبی گنجشکی پرسید ز ماه:
تا به کی هستی در این شب سیاه؟
ماه گفت: من با این که خسته ام
لیک تا وقت سحر بنشسته ام
تا که رفتم من در آید خواهرم
او همیشه هست یار و یاورم
همه جا پر کرده از مهر و صفا
روشنی بخشیده او در بین ما
روز و ماه و سال زود کردند گذر
ما ز عمر خود بودیم بی خبر
کاش بدانیم قدر هم در این دو روز
غم ها را دور ریزیم شادی گردد بروز
کاش آن فرصت که زود از ما گریخت
می شد اندر آن کمی هم عشق ریخت
کاش می شد که ز این راه دراز
بهر جبران باز می گشتیم باز
من که تنها دلخوشی ام به همین یک خواهر است
گر نباشد این دل بیگانه ام آزرده است
ماه که حرف هایش تمام گشته بود
رو به گنجشک کرد و دید آن نبود
او که از حرف های ماه سود فراوان برده بود
ناگهان از بیم و تنهایی همانجا مرده بود.
شعر از:المیرا خاکسار