واژه هایم قربانیت...

ساعتم گم شده...

ساعت دیواری هم که هذیان می گوید...

با تو که هستم یادم می رود

غروب در راه است!

1111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111

شانه هایم را بالا می کشم

با سنگینی هزار زخم

و تا چشمانت عروج می کنم،

تنم بستر شفا می شود!

22222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222

تو را در ذهنم ورق میزنم ،

بزرگترین چراغ خاطره ام

روشن می شود!

33333333333333333333333333333333333333333333333333333333333333333

دوست دارم

شاپرک ها را به دست بوسی آرزوهای مرده ات بیاورم

من نمیگذارم

در غیبت پروانه ها

کلاغ ها غم های با شکوهت را به مسخره بگیرند!

44444444444444444444444444444444444444444444444444444444444444444

طاقت از یاد رفتن در من نیست،

هرگاه تاریک و بی صدا

قهر می کنم و می روم،

روز بعد سپید تر از صبح

به پیشانی ات باز می گردم!

55555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555

من به حاشیه ی سبز نگاه تو دل خوشم،

شاید صدایم آنجا جوانه زده باشد!

66666666666666666666666666666666666666666666666666666666666666666

خلوت نشین دل پر آشوب منی،

داری می روی...

از هم اکنون بر پشتم سنگینی میکند

بار روز های نبودنت!

777777777777777777777777777777777777777777777777777777777777777777

دیشب که از سفر تو به خانه برگشتم

پر شده بودم از عبور پرستو!

 

خدایا کفر نمی‌گویم، 
 
 پریشانم، 
 
 چه می‌خواهی‌ تو از جانم؟! 
 
 مرا بی ‌آنکه خود خواهم اسیر زندگی ‌کردی. 
 
 خداوندا! 
 
 اگر روزی ‌ز عرش خود به زیر آیی 
 
 لباس فقر پوشی 
 
 غرورت را برای ‌تکه نانی 
 
 ‌به زیر پای‌ نامردان بیاندازی‌ 
 
 و شب آهسته و خسته 
 
 تهی‌ دست و زبان بسته 
 
 به سوی ‌خانه باز آیی 
 
 زمین و آسمان را کفر می‌گویی 
 
 می‌گویی؟! 
 
 خداوندا! 
 
 اگر در روز گرما خیز تابستان 
 
 تنت بر سایه‌ی ‌دیوار بگشایی 
 
 لبت بر کاسه‌ی‌ مسی‌ قیر اندود بگذاری 
 
 و قدری آن طرف‌تر 
 
 عمارت‌های ‌مرمرین بینی‌ 
 
 و اعصابت برای‌ سکه‌ای‌ این‌سو و آن‌سو در روان باشد 
 
 زمین و آسمان را کفر می‌گویی 
 
 نمی‌گویی؟! 
 
 خداوندا! 
 
 اگر روزی‌ بشر گردی‌ 
 
 ز حال بندگانت با خبر گردی‌ 
 
 پشیمان می‌شوی‌ از قصه خلقت از این بودن، از این بدعت. 
 
 خداوندا تو مسئولی. 
 
 خداوندا تو می‌دانی‌ که انسان بودن و ماندن 
 
 در این دنیا چه دشوار است، 
 
 چه رنجی ‌می‌کشد آنکس که انسان است و

 

خدایا کفر نمی‌گویم، 
 
 پریشانم، 
 
 چه می‌خواهی‌ تو از جانم؟! 
 
 مرا بی ‌آنکه خود خواهم اسیر زندگی ‌کردی. 
 
 خداوندا! 
 
 اگر روزی ‌ز عرش خود به زیر آیی 
 
 لباس فقر پوشی 
 
 غرورت را برای ‌تکه نانی 
 
 ‌به زیر پای‌ نامردان بیاندازی‌ 
 
 و شب آهسته و خسته 
 
 تهی‌ دست و زبان بسته 
 
 به سوی ‌خانه باز آیی 
 
 زمین و آسمان را کفر می‌گویی 
 
 می‌گویی؟! 
 
 خداوندا! 
 
 اگر در روز گرما خیز تابستان 
 
 تنت بر سایه‌ی ‌دیوار بگشایی 
 
 لبت بر کاسه‌ی‌ مسی‌ قیر اندود بگذاری 
 
 و قدری آن طرف‌تر 
 
 عمارت‌های ‌مرمرین بینی‌ 
 
 و اعصابت برای‌ سکه‌ای‌ این‌سو و آن‌سو در روان باشد 
 
 زمین و آسمان را کفر می‌گویی 
 
 نمی‌گویی؟! 
 
 خداوندا! 
 
 اگر روزی‌ بشر گردی‌ 
 
 ز حال بندگانت با خبر گردی‌ 
 
 پشیمان می‌شوی‌ از قصه خلقت از این بودن، از این بدعت. 
 
 خداوندا تو مسئولی. 
 
 خداوندا تو می‌دانی‌ که انسان بودن و ماندن 
 
 در این دنیا چه دشوار است، 
 
 چه رنجی ‌می‌کشد آنکس که انسان است و از احساس سرشار است